OOIT BEGON HET ZO...
 

De heer Alewijnse tussen zijn bloemen. Hier leerde ik de dahlia's kennen.

..regelmatig nemen velen een bosje dahlia's mee naar huis, ook ik...

Als jongen van 15 jaren oud, had ik, net als velen in die tijd en tegenwoordig nog steeds, een zaterdag baantje. Dat was bij een bakker in de bakkerij. Ouderen onder ons weten deze plaats nog wel te vinden. Het was bij bakker Dingemanse. Zijn bakkerij was gevestigd aan de Korte Noordstraat te Middelburg. Ik verdiende met mijn werkzaamheden enkele guldens op een zaterdag. Het was in de zomer dat ik dit baantje kreeg. Na einde werkzaamheden, op de terugweg van de bakkerij naar mijn ouderlijk huis kwam ik langs een bloemist. Dat was bij de gebroeders Alewijnse. Deze verkochten naast reguliere bloemen, ook dahlia’s. Dit deden ze vanuit een schuurtje achter het huis. De dahlia's vond ik wel heel erg mooi en vond ze ook wel kleurrijk. Ik kocht ’s zaterdags een bos en gaf deze aan mijn moeder. Het was bijna de helft van mijn verdiende geld op die zaterdag. Week na week bleef ik de dahliabloemen kopen voor mijn moeder. Het zal een half jaar later zijn geweest dat mijn opa mij vroeg of ik wat dahliaknollen wilde hebben omdat hij ze over had.
Hij ging namelijk verhuizen van zijn boerderij naar een zelf te laten bouwen bungalow. Diverse knollen had hij over en ik heb ze bij ons thuis geplant in de, door mij onderhouden, moestuin. In de zomer sneed ik de bloemen af en gaf ze aan mijn moeder . Van het uitgespaarde geld kon ik dan een pilsje kopen op de zaterdagavond. Een pilsje kostte toen nog maar 70 cent (guldentijd). Zo is mijn liefde voor de dahlia’s ontstaan. Nee, niet door het bier natuurlijk maar door de dahlia's van de familie Alewijnse. Dat ik veel plezier heb beleefd, tijdens mijn jeugd, in het tuinieren zal u wel duidelijk zijn.
Op het moment dat ik mijn toenmalige vrouw, ontmoette (1975) en de deur uit ging thuis is er altijd wel een klein, of iets groter, stukje grond in mijn leven geweest. De dahlia’s ontbraken eigenlijk bijna niet in mijn leven. Het waren de meest simpele variëteiten. Overwegend toen nog, verkrijgbaar volgens mij, op de markt in Middelburg en Goes. Toen wij echter enige jaren later naar de tuinbeurs in de Brabanthallen van ’s Hertogen Bosch gingen, ging er een wereld voor mij open. Wat een willekeur aan dahlia’s. Ik wist niet wat ik moest kiezen. Het gevolg was dat ik ongeveer 20-30 soorten mee naar huis nam. Zo begon er een hobby in het groentetuintje naast de aardappelen sla etc. De dahlia’s groeiden en bloeiden. Aan dieven en toppen werd toen door mij nog niet gedaan. Ze werden gesneden zoals vandaag velen dit nog doen vanuit hun bloementuin. Veel mensen kweken ze ook in de volkstuin of groententuin. Regelmatig nemen velen een bosje dahlia's meer naar huis, ook ik doe dat.
Na de aankoop van deze dahlia's was ik niet meer te stoppen. Ik heb toen in die tijd het internet geraadpleegd en ik kwam op een website terecht van Luuk Bouman uit Utrecht. Velen van jullie kennen Luuk misschien nog wel van zijn prachtige bloemstukken. Hij heeft daar menigeen een groot plezier mee gedaan. Hij maakte en maakt nog steeds zijn bloemstukken van zowel dahlia’s als chrysanten. Via de mail raakte ik met hem in contact. Hij maakte op de zolder zijn stekken en die plantte hij buiten in zijn kas achter het huis. Hij zou zijn moerplanten weggooien. Hij vroeg of ik ze wilde hebben. Ik moest ze wel komen halen. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik een studie volgde en deze studie werd met een examen afgesloten in Nieuwegein. Dat was vlak bij Utrecht waar Luuk woonde. We spraken af dat ik na het examen de knollen op zou halen bij hem thuis. Dat was het eerste begin van de “grote” dahliawereld voor mij. Luuk zat ook in het bestuur van de Dahliavereniging Vereniging Utrecht, samen met o.a. de familie Dat. De DVU is inmiddels opgeheven; de leden werden te oud. Schijnbaar werd er bij de DVU over mij gesproken want, in een mailtje wat ik van Luuk kreeg zat nog een stukje mail van Wil Dat. De tekst luidde: “Is onze Zeeuw al lid geworden Luuk”? Ik ben daar toen op ingegaan en ben lid geworden van de Dahlia Vereniging Utrecht. Dat was een hele leuke tijd daar, zowel voor mij als voor mijn vrouw Ineke. We kwamen daar echt in een warm bad terecht. Wat een leuke mensen waren dat daar. Zo kwam er ook een tentoonstelling. Ik deed daar ook aan mee. Ik wist niet hoe het dieven en dergelijke moest, nee daar hadden we nog nooit van gehoord. Ik zag de resultaten van mijn dahlia’s. Het waren niet de hoogste cijfers, maar ik was er tevreden mee. Het waren overwegend zesjes en zeventjes. (Ik zou willen dat mijn schoolrapport vroeger zo was geweest). Later begreep ik pas dat, wanneer je mee wilt doen met de “groten”, je toch wel een 9 moet halen. In latere jaren heb ik die regelmatig gehaald met de absolute top in 2008. We haalden toen een 9,4 een 9,3 en een 9,2. Deze reeks was goed voor een
   
                             1^ste,                                               2^de en                                            3^de plaats op het NK.
Het Nederlands Kampioenschap werd toen door de Nederlandse Dahlia Vereniging georganiseerd op de Hortus Botanicus in Leiden. Na het kampioenschap, met de eerste drie plaatsen voor ons op het podium, kwamen we best goed in de picture, zoals men dat noemt.

Na 2008 kwam uiteraard 2009. Als je, net als ons, ambities hebt dan wil je steeds verder. Wat kun je nog meer bereiken? Onze gedachten waren om een Nederlands Kampioenschap Dahliakweken op locatie te organiseren. Zouden we dat wel kunnen? Ik begreep wel dat een deel van de toenmalige bestuursleden van de Nederlandse Dahlia Vereniging, dit als niet serieus zag. “Dat kan niemand alleen doen”. Schijnbaar was, en is heden ten dage, de reis naar Zeeland wat ver. Niet kunnen, bestaat niet bij ons, dergelijke uitspraken bezorgen ons een grote dosis adrenaline.  Het Nederlands Kampioenschap Dahliakweken kwam voor de eerste keer naar Zeeland. Dit kampioenschap werd geopend door, niemand minder dan, de Commissaris van de Koningin, mevrouw Carla Peijs. Als tegenprestatie is er toen een dahlia naar haar genoemd.

Dahlia Karla Peijs

Wat ons betreft was het een zeer geslaagd evenement. In dat jaar was er, in onze “thuiswedstrijd” een leuke derde plaats weggelegd. We kregen de complimenten voor het bijzonder mooie weghalen van de zijtakjes: "Wat waren die bloemen mooi gediefd was de opmerking van de voorzitter van de Vaste Keurings Commissie commissie. Na dit hoogte punt brak er voor ons als gezin en moeilijke tijd aan. De dahlia’s werden naar de achtergrond geschoven en mijn bestuursfunctie binnen de NDV moest ik opgeven, helaas, want ik had nog zoveel plannen binnen het dahliagebeuren…. Heel, heel langzaam hebben we de strijd gewonnen, helaas de bestralingsschade blijft. De ambitie met de dahlia’s kwamen echter snel terug terug. Sinds 2010 hebben we een vast team van vrijwilligers rond ons heen. Zij komen os helpen met het planten en het rooien van de dahlia knollen. Mensen waar we nog nooit van hadden gehoord, kwamen ons helpen. Wat waren, en zijn wij, deze mensen dankbaar.

Een deel van het team vrijwilligers
 

Verder hebben wij, zoals u misschien wel weet, de dahlia al behoorlijk gepromoot op social media:

U kunt ons volgen op Facebook U kunt ons liken (Druk op de buttonVind ik leuk):
Maar ook zelf actief foto's of activiteiten van uw vereniging plaatsen? Klik dan op:
.

Inmiddels een paar pagina’s en groepen geopend. In de dahliagroep worden leuke discussie gevoerd en foto’s geplaatst. Veel vragen worden gesteld en door andere leden van de groep beantwoord. Inmiddels zijn er bijna 200 leden binnen de groep. U ziet het, social media werkt wél. Daarnaast ook een pagina gemaakt voor de NDV. Deze groep heeft in tijd van enkele maanden al meer dan 60 leden. 2 van deze leden willen volgend jaar mee doen met het N.K. (Het zijn er toch weer 2). Nieuwelingen zullen wel ondersteund dienen te worden door de plaatselijke verenigingen, althans dat is mijn mening. Voor ons zelf hebben we ook een pagina gemaakt, maar dat heeft u ongetwijfeld al gezien. Er zijn inmiddels al meer dan 550 belangstellenden.

Veel van deze mensen komen regelmatig bij ons in de tuin of vragen ons om tips, de dahlia aangaande. Ik denk dat het duidelijk is wat ik met dit laatste deel wil zeggen: Treedt naar buiten en je vereniging of club zal groeien. Blijf je als vereniging op je stoel zitten dan zal er maar 1 ding gebeuren en dat zal bergafwaarts zijn. Door naar buiten te treden op de manieren van ons hebben wij de volgende resultaten o.a. behaald. Iedere zaterdag komen er mensen bij ons om bloemen tijdens het seizoen. Dahlialiefhebbers komen kijken gaandeweg het seizoen hoe ze de planten dienen te behandelen. We houden open dagen. Dit jaar ongeveer 600 bezoekers mogen ontvangen gedurende het gehele seizoen. Het hoogtepunt was het bezoek van een bus Deense dahlialiefhebbers, die we hebben leren kennen, ja inderdaad, via Facebook. Hier een foto van de Deense dahlialiefhebbers in onze tuin:

Vi var meget beærede over, at du har besøgt os.
Dit besøg var et højdepunkt i vores liv dahlia.

wordt nog vervolgd..........................................

De schuur van mijn Opa anno 2015. De zwarte gedeelten waren vroeger geel. Aan de voorzijde, van het inmiddels bestrate terrein, stonden vroeger de dahlia's.

Een zicht op het woonhuis en de schuur. Het deel van de woning is nog steeds intact. Boven zijn 2 ramen toegevoegd. Heel leuke herinneringen aan dit bedrijf.